5 Aralık 2020 / Malta
“Toksik insan” tanımlamasını ilk terapistimden duydum. “Tam bir toksik insanmış, kesinlikle hiçbir tepki vermeden görüşmeyi kesmelisin.” demişti bir konu üzerine. Terapinin ardından oturdum ve araştırmaya nasıl olur bu toksik insanlar diye.
Teknik olarak, tıp terimlerinden biri olduğunu ve ‘zehirli’ anlamına geldiğini, İngilizceden dilimize geçtiğini öğrendim.
Sonra da “toksik insanlar” ve “toksik ilişkiler” tanımlarını sorgulamaya koyuldum.
Manipülatif davranışlar sergileyen ve yalan söylemekten çekinmeyen insanlarmış öncelikle. Acımasız, iki yüzlü, karşısındakinin üzerinde sürekli baskı kurmaya çalışan, hep kendini savunan, her şeye bahaneler üretebilen, bencil, her şeyden şikâyet eden, kusursuz olduklarını düşünen, küçük düşürmeye çalışan, saygısız, buyurgan, hatalı olduklarını zaman asla kabul etmeyen ve hep suçlayan, küfürbaz, abuk ruh hastalarıymış bunlar.
Çok iyi idrak ettim ki gerçekten zehirli insan diye bir şey varmış, ruhu zehirli insan!
Bu konu oldukça kurcaladı kafamı, oturdum uzun uzun düşündüm. Böylesine kuvvetli bir nefretle yaşamak çok zor olmalı. Her şeyden, herkesten ve hatta kendinden bile nefret ederek yaşamak! Üstelik bunun farkında bile olmamak. Acınası bir durum, ne zavallı insanlar dedim.
Ve bu insanlardan ne kadar çok olduğuna hayret ettim. En az biriyle mutlaka karşılaşmış olmalısınız. Hele de sosyal medyadaki nefret kusan insanlar sürüsüne bakınca bu tanım “cuk” diye oturuyor üzerlerine.
Peki ne yapmalı? Oturup karşına alıp konuş desen, konuşamazsın. Eğitim ya da terapi önersen kabul etmezler. Değişirler mi onu hiç bilemiyorum.
Ben kendimce çözümümü buldum. “Evet, sensin.” deyip, hiç dikkate almadan usulca gitmek. Hayatımın kıyısında köşesinde bulunmasını istemediğim tipler bunlar! Mazoşist olmayan kimsenin de isteyeceğini sanmıyorum.
Hayat kısa ve oldukça meşakkatli. Bir de kıymetli zamanımızı “zehirli” karakterler için harcayarak öldürmemeli, bizi bir şekilde tüketmelerine ya da tüketmeye çalışmalarına hiiiç müsaade etmemeli.